Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη
οι στρατιώτες στα εργοστάσια
φυτρώνουν όπως τα δέντρα
στις ακροποταμιές
η πείνα κι η αδικία τους ποτίζει
Ο κήρυκας με στεντόρεια φωνή
αναγγέλλει τους νέους οδηγούς
ο ένας είναι μηχανοδηγός
κι ο άλλος οικοδόμος
Τη νέα μέρα της φωτιάς
τ’ αψηλά τείχη γκρεμίζονται
κι οι θυρεοί
των παλιών αρχοντικών γίνονται
εκθέματα σε μουσεία προϊστορίας
Τη νέα μέρα της φωτιάς
νέες αξίες αβάπτιστες ακόμα
χαμογελούν όπως νήπια στη νέα μέρα
Η κοινωνία έξαλλη μαινάδα
φτύνει τους προπάτορές της
κι η παλιά εξουσία όπως
όχεντρα φαρμακερή
σέρνεται στη σχισμή του βράχου
λαβωμένη κι ύπουλη να περιμένει
Τη μέρα της φωτιάς, φωνές παντού,
οι ίδιες φωνές των φαντασμάτων
όσων πέθαναν
στις σκοτεινές στοές των ορυχείων
επίμονα ζητούν το μπόι τους
ζητούν μια θέση
στο μνημείο του άγνωστου εργάτη
Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη
οι νέες ιδέες φυτρώνουν στις γραμμές
των ποιημάτων
η πέννα τις σκαλίζει
για να μεστώνει ο πόθος
να ωριμάζουν στο στήθος οι ιαχές
να γίνονται παιάνας
Για τη μέρα της φωτιάς ετοιμαστείτε
αφού η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη
τα στήθη μας ας γίνουν οδοφράγματα
για μια θέση όλων στον ήλιο
Κανένας πιο ίσος απ’ τον άλλον
Κι όλοι μαζί να χτίσουμε
το μνημείο του άγνωστου εργάτη
30 Νοεμβρίου 2014 Γιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου