ΠΑΤΡΑ: Πολυτεχνείο 2014…Εκπαιδευτική Παρέμβαση Αχαϊας

Πολυτεχνείο 2014…

[Κατεβάστε την προκήρυξη για διανομή: Polytexneio-2014_Ekp.ParemvasiAx_14-11-14]

Η κάθε γενιά σημαδεύει και σημαδεύεται από τη στάση που κρατάει στα μεγάλα διλήμματα που μπαίνουν μπροστά της. Η ιστορία είναι γεμάτη από μεγάλα διλήμματα.

Τότε… Απέναντι σε μια χούντα σιδερόφρακτη

Με την μπότα των στρατιωτικών να συνθλίβει τη σκέψη του λαού, την κάννη των τανκς στραμμένη στην καρδιά όσων αντιστέκονταν. Ο φόβος του θανάτου και των διώξεων τρύπωνε από τις χαραμάδες των σπιτιών σαν τους ίσκιους των...

ασφαλιτών που παρακολουθούσαν, στρογγυλοκάθιζε στο σαλόνι μέσα από τις εκπομπές της τηλεοπτικής ΥΕΝΕΔ. Η υποστήριξη της μεγαλύτερης παγκόσμιας δύναμης εκείνης της εποχής, των Αμερικάνων, στην δικτατορία των συνταγματαρχών έδινε ένα τόνο παντοδυναμίας στο πολιτικό σύστημα. Ο επίσημος αστικός πολιτικός κόσμος έκανε σχέδια ανόρθωσης της χώρας από το Παρίσι, όπως παλιότερα επί κατοχής απαιτούσε να κανοναρχεί για την τύχη της Ελλάδας από την Αίγυπτο.

Τότε… Ο λαός και η νεολαία στο γύψο

Η ελευθερία λόγου, συνέρχεσθαι, διακίνησης εντύπων, ανάπηρες. Οι συλλήψεις και τα βασανιστήρια, οι εξορίες στην ημερήσια διάταξη. Ο πλούτος αυτής της χώρας, βορά στις ορέξεις του κεφαλαίου. Ο Παττακός με το μυστρί να χαρίζει τεράστια κέρδη σε μεγαλοεργολάβους, ο Λαδάς θαλασσοδάνεια, ο Ρουφογάλης να δανείζει ημέτερους με σκανδαλώδεις όρους από τις κρατικές τράπεζες. Με τις ευλογίες της χούντας η αμερικανική Litton διασπαθίζει το δημόσιο χρήμα για επενδύσεις που ποτέ δεν έγιναν, ο κος Μακντόναλτ να παίρνει εκατ. δολάρια για μια Εγνατία που ποτέ δεν κατασκεύασε, ο Τομ Πάππας να απαλλάσσεται των υποχρεώσεων του και να αντικαθιστά το ταμ-ταμ με την coca-cola.

Τότε… Το φρόνημα του λαού υψώθηκε

Κι όμως ο λαός, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι άνεργοι, οι αγρότες, κατάφεραν να υψώσουν το μπόι τους στην σιδερόφρακτη χούντα. Φωνάζοντας μάλιστα καθαρά, αυτά που οι οργανώσεις προσπαθούσαν να χωρέσουν με διάφορες εκφράσεις στην επιδίωξη κοινών πλαισίων, χάριν της ενότητας.

Ψωμί – παιδεία, ελευθερία! Κάτω η Χούντα! Έξω το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ! Επανάσταση λαέ!

Η αντίσταση και ο αποφασιστικός μέχρι τέλους αγώνας για ανατροπή. Η αυτοοργάνωση των εξεγερμένων, η απόφαση να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους αντί να περιμένουν «σωτήρες» απ’ το εξωτερικό. Η συνάντηση των γενιών, σπουδάζουσας νεολαίας κι εργαζόμενων, που πραγματοποιήθηκε στους δρόμους της ανταρσίας απέναντι σε μια «προστατευόμενη» ψευτοφιλελεύθερη «εξέλιξη» ενός καθεστώτος που δεν μπορούσε να συνεχίσει όπως πριν. Ο μαζικός ηρωϊσμός ανθρώπων που επί 6 χρόνια παρακολουθούσαν περίπου «ακινητοποιημένοι» τις εξελίξεις. Όλα αυτά και άλλα ακόμη, συνιστούν αξίες, απ’ την άποψη της πράξης συχνότερα στα «αζήτητα», που κληροδότησε το Πολυτεχνείο σε μια μεταπολίτευση που δεν ήταν του λαού και σήμερα έφτασε στο τέλος της.

Ζήσαμε την δεκαετία του 80 με το κλείσιμο της Πειραϊκής Πατραϊκής, μιας βιομηχανίας που απασχολούσε πάνω από 3000 εργαζόμενους και τις 25 αυτοκτονίες των απολυμένων που δεν καταγράφηκαν επίσημα πουθενά ούτε σαν στατιστική, το κλείσιμο της Πιρέλι των Μήλων Αγίου Γεωργίου, της Μίσκο και πολλών άλλων μικρότερων εργοστασίων.

Στις 28 Ιουλίου 1980 δολοφονείται έξω από το εργοστάσιο γκέτο της ΕΤΜΑ, από εγκάθετο της εργοδοσίας, η φοιτήτρια Σωτηρία Βασιλακοπούλου που μοίραζε προκηρύξεις για την απεργία.

Στις 16 Νοεμβρίου 1980, δολοφονήθηκαν ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής και η εργάτρια από το Περιστέρι, Σταματίνα Κανελλοπούλου – θύματα και οι δύο της αστυνομικής βίας στην πορεία του Πολυτεχνείου του 1980. Η πορεία αυτή έμεινε στην ιστορία για τα πιο αιματηρά γεγονότα μετά τη μεταπολίτευση. Κυριακή 17 Νοέμβρη του 1985 στην καθιερωμένη πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αστυνομικός δολοφονεί εν ψυχρώ τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά στην πλατεία Εξαρχείων.

Αργότερα το 90-91 ζήσαμε την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού στην χώρα και διεθνώς τις ιδιωτικοποιήσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη και την προσπάθεια δημιουργίας ιδιωτικής εκπαίδευσης και ιδιωτικών Πανεπιστημίων με δίδακτρα, την λογική τού management του κουστουμιού και της γραβάτας της γαλάζιας γενιάς στα πανεπιστήμια και της δεξιάς ανάτασης στην κοινωνία.

Ήταν τότε που οι καταλήψεις και το κίνημα των μαθητών φούντωνε, που η νεολαία αντιστεκόταν και ο Νίκος Τεμπονέρας έπεφτε νεκρός αγωνιζόμενος για τα ιδανικά της εκπαίδευσης και μιας άλλης κοινωνίας στο σχολικό συγκρότημα της πλατείας Βουδ στην Πάτρα, ήταν τότε που οι κένταυροι και οι ρέιντζερ του νεαρού Σαμαρά και του Μητσοτάκη έπερναν στα χέρια τους την υπόθεση «κράτος» κάτω από τις παροτρύνσεις του Μητσοτάκη. Μιας δεξιάς που μίλαγε για το τέλος της ιστορίας, για την πλήρη επικράτηση του καπιταλισμού παγκοσμίως και ταυτόχρονα γύρναγε την κοινωνία χρόνια πίσω σαν οδοστρωτήρας.

Πολυτεχνείο ήταν οι αγώνες με αφορμή το «άρθρο 16» του Συντάγγματος το 2006, πολυτεχνείο είναι το παρατεταμένο εξεγερσιακό ξέσπασμα το Δεκέμβρη του 2008 με αφορμή την δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια.

Το αίτημα και  ο αγώνας για ψωμί- παιδεία – ελευθερία ήταν και παραμένει πάντα διαχρονικό, όσο δεν ανατρέπεται ο καπιταλισμός. Γι αυτό στη μεταπολίτευση ποτέ δεν εκπληρώθηκαν οι ανάγκες που το σύνθημα συμπύκνωνε.

Σήμερα

Τηρουμένων των αναλογιών, σήμερα αντιμετωπίζουμε αντίστοιχα προβλήματα. Εξάρτιση, έλλειψη δημοκρατίας, κοινωνική αναλγησία, φτωχοποίηση, φασιστικοποίηση, καταστροφή του κοινωνικού ιστού.

Για μας το πολυτεχνείο δεν έχει όρια στον χώρο και στον χρόνο, ξεκινάει από πολύπαλιά, δηλ.  από την γερμανική κατοχή και την αντίσταση, συνεχίζει με τον Μπελογιάννη και τον Γληνό, περνάει από την Γυάρο και την Μακρόνησο, απ’ τα βουνά του Ψηλωρίτη που διαθέτει την φωνή του Ξυλούρη του Βραχνοκόκορα των ανωγείων, εμπεριέχεται στην πορεία για τον θάνατο του Λαμπράκη, μας χαιρετά από την Ταράτσα της Νομικής το 73, γράφει συνθήματα στα λεωφορεία, στέκεται μπροστά στο Τανκς της χούντας στην Πύλη της Πατησίων, φωνάζει συνθήματα για την Κανελλοπούλου, κυκλοφορεί στους δρόμους της Πάτρας την επομένη της δολοφονίας του Τεμπονέρα.

Το πολυτεχνείο ζεί.

Είναι για μας, για την γενιά μας και για τις προηγούμενες γενιές, είναι κυρίως για τις γενιές που έρχονται το εξεγερτικό πνεύμα του λαού μας.

Ειναι ο Ελύτης, ο Καβάφης, ο Ρίτσος και ο Καζαντζάκης μαζί, είναι η απεργία των δημοσίων υπαλλήλων στην Κατοχή κάτω από την απειλή των ναζί για τουφεκισμό, είναι η Καισαριανή τότε και το Πέραμα σήμερα, είναι ο Φύσσας που τραγουδάει αντιφασιστικά τραγούδια.

Είναι λοιπόν και σήμερα Πολυτεχνείο όσοι απεργούν, όλοι όσοι βγαίνουν στο δρόμο και αγωνίζονται, είναι οι μαθητές που κάνουν τόν δικό τους αγώνα, είναι Πολυτεχνείο και οι καθαρίστριες – πρωτίστως αυτές είναι πολυτεχνείο -, οι διαθέσιμοι και οι απολυμένοι καθηγητές που αγωνίζονται, είναι πολυτεχνείο οι άνεργοι, οι εργάτες οι χαλυβουργοί, οι χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που αντιστέκονται στην αξιολόγηση της αγοράς.

Είναι Πολυτεχνείο αυτοί που θα απεργήσουν στις 27 Νοέμβρη, αλλά και αυτοί που απεργούν σε κάθε απεργία.

Αυτοί που θα βάλουν φρένο στα σχέδια της πιο βάρβαρης και καταστροφικής ξενόδουλης καπιταλιστικής κυβέρνησης μετά την χούντα των συνταγματαρχών.

Στις 17  Νοέμβρη του 14 πορευόμαστε το δρόμο του αγώνα στις 27 απεργούμε για να ανοίξουμε  δρόμο για τη νίκη του λαού και των εργαζομένων.

Θέλουμε ξανά Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία.

Μα πάνω από όλα ξέρουμε καλά πως εμείς, δηλ. η νέα γενιά στην Εκπαίδευση μαζί με τις άλλες γενιές που αγωνίστηκαν, αγωνίζονται, αλλά και έρχονται να αγωνιστούν μπορούμε να γίνουμε «Πολυτεχνείο». Ο κύριος λόγος που μπορεί να μας κινήσει για να γίνουμε  είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και οι ζωτικές ανάγκες μας.

Σήμερα που θέλουν να μας κάνουν να σκύψουμε που θέλουν να μας στείλουν όλους μετανάστες, που οι υπουργοί τους μιλούν για απλήρωτη «εθελοντική» εργασία αναίσχυντα και ανερυθρίαστα, που ξεπουλούν την γη και τον αέρα, που θέλουν να καταργήσουν το δικαίωμα στην απεργία που φτιάχνουν νέα- νέα μισθολόγια πριν καν στεγνώσει το μελάνι των προηγούμενων.

Σήμερα που θέλουνε να κλείσουν τα σχολεία που θέλουν όλα να είναι ιδιωτικά που έχουμε εκατομμύρια ανέργους και φτωχούς  Γονείς και  Δασκάλους  μαθητών.

Μέσα στο πλαίσο αυτό, η απεργία στις 27 Νοέμβρη – αν και μονοήμερη (σε καιρούς που είναι αναγκαίο οι απεργίες να είναι διαρκείς, γενικές και καλά προετοιμασμένες) – είναι πολύ εξαιρετικά σημαντική. Βεβαίως γιατί σχεδιάζεται να σκληρήνουν «παλιωμένοι» μνημονιακοί νόμοι (όπως το συνταξιοδοτικό-ασφαλιστικό του 2010 και το μισθολόγιο του 2011), αλλά και γιατί ετοιμάζονται για το νέο μνημόνιο, ως «μεταμνημόνιο», και σαρωτικές αλλαγές, με αιχμή τα εργασιακά – με το νέο συνδικαλιστικό νόμο, βάσει του οποίου κάθε δυνατότητα και δικαίωμα συλλογικοποίησης και  διεκδίκησης στην εργασία θα εκμηδενιστούν.

 *****

Βασικό μας ΠΟΛΙΤΙΚΟ αίτημα και διεκδίκηση ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΣΤΑΘΕΡΑ: η διαγραφή του χρέους, η κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των εφαρμοστικών νόμων που τα ακόλουθούν, ώστε να ανοίξει η πόρτα για μία νέα κοινωνία, που θα έχει στην εξουσία της τον εργαζόμενο λαό.

Η απάντηση πρέπει να είναι μία.

 Όταν η αδικία γίνεται νόμος η αντίσταση γίνεται καθήκον.

Πάτρα 14 Νοέμβρη 2014

ΠΗΓΗ