Οσοι θεωρούσαν ότι η εκπαίδευση θα είναι προνομιακό πεδίο για την πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, θα πρέπει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους μετά τις πρόσφατες συναντήσεις της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας και των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών. «Ανθρακες ο θησαυρός» είναι η ρήση που ταιριάζει γι' αυτές, μετά την.... αρνητική στάση της συγκυβέρνησης για την πλειονότητα των αιτημάτων.
Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι η εκπαίδευση παίρνει βαθιά ανάσα, που είναι απόρροια των εκπαιδευτικών αγώνων. Οι αγώνες της προηγούμενης περιόδου αποδίδουν καρπούς, αφού μερικά από τα αιτήματα (κατάργηση τράπεζας θεμάτων, επαναπρόσληψη απολυμένων, stop στις απολύσεις και την αξιολόγηση) με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρίσκονται στο επίκεντρο των «υποσχόμενων» λύσεων. Από την άλλη η δημόσια εκπαίδευση παραμένει στην πρέσα του μνημονίου, έστω και αν η «ασάφεια» και η «αμφισημία» χαρακτηρίζουν τον κυβερνητικό λόγο που με σαφήνεια απορρίπτει κάθε αίτημα που έχει οικονομικό «κόστος», όπως τη γενναία και αναγκαία αύξηση των δαπανών.
Αναγνωρίζει την «ανάγκη για μαζικούς διορισμούς», αλλά «αυτό δεν μπορεί να γίνει» λόγω «δημοσιονομικής κατάστασης». Τα δραματικά κενά στην εκπαίδευση θα υπάρχουν, επομένως, και την επόμενη χρονιά. Απορρίπτει την προεκλογική δέσμευση, σύμφωνα με την οποία «επαναλειτουργούν σχολικές μονάδες που καταργήθηκαν». Πρόκειται για 1.590 σχολεία που έκλεισε η μνημονιακή λαίλαπα, ρημάζοντας το σχολικό δίκτυο και ματώνοντας το δημόσιο σχολείο. Απορρίπτει κάθε αίτημα για αυξήσεις στους πενιχρούς μισθούς των εκπαιδευτικών και για επαναφορά του ωραρίου στα προ μνημονίου επίπεδα. Βαπτίζει την αξιολόγηση ως «αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου». Το «παραλάβαμε δημοσιονομικό χάος» δεν ήταν άγνωστο όταν εξαγγελλόταν μία σειρά από μεγαλόστομες διακηρύξεις «για δημόσια δωρεάν εκπαίδευση υψηλού επιπέδου σε όλους».
Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να αποτελεί φύλλο συκής μίας πολιτικής που, αποφεύγοντας τις «μονομερείς ενέργειες», ευθυγραμμίζεται με τα κελεύσματα της ΕΕ. Γιατί η κυρίαρχη πολιτική στην ΕΕ αντιλαμβάνεται την παιδεία ως εμπόρευμα που υπόκειται στους νόμους της αγοράς και ατομική δυνατότητα και όχι ως δικαίωμα και κοινωνικό αγαθό για όλους. Χωρίς ψευδαισθήσεις είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε η διεκδίκηση των αιτημάτων της εκπαιδευτικής κοινότητας για ένα δημόσιο δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά, που διαμορφώνει ελεύθερους και κριτικά σκεπτόμενους ανθρώπους.
Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι η εκπαίδευση παίρνει βαθιά ανάσα, που είναι απόρροια των εκπαιδευτικών αγώνων. Οι αγώνες της προηγούμενης περιόδου αποδίδουν καρπούς, αφού μερικά από τα αιτήματα (κατάργηση τράπεζας θεμάτων, επαναπρόσληψη απολυμένων, stop στις απολύσεις και την αξιολόγηση) με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρίσκονται στο επίκεντρο των «υποσχόμενων» λύσεων. Από την άλλη η δημόσια εκπαίδευση παραμένει στην πρέσα του μνημονίου, έστω και αν η «ασάφεια» και η «αμφισημία» χαρακτηρίζουν τον κυβερνητικό λόγο που με σαφήνεια απορρίπτει κάθε αίτημα που έχει οικονομικό «κόστος», όπως τη γενναία και αναγκαία αύξηση των δαπανών.
Αναγνωρίζει την «ανάγκη για μαζικούς διορισμούς», αλλά «αυτό δεν μπορεί να γίνει» λόγω «δημοσιονομικής κατάστασης». Τα δραματικά κενά στην εκπαίδευση θα υπάρχουν, επομένως, και την επόμενη χρονιά. Απορρίπτει την προεκλογική δέσμευση, σύμφωνα με την οποία «επαναλειτουργούν σχολικές μονάδες που καταργήθηκαν». Πρόκειται για 1.590 σχολεία που έκλεισε η μνημονιακή λαίλαπα, ρημάζοντας το σχολικό δίκτυο και ματώνοντας το δημόσιο σχολείο. Απορρίπτει κάθε αίτημα για αυξήσεις στους πενιχρούς μισθούς των εκπαιδευτικών και για επαναφορά του ωραρίου στα προ μνημονίου επίπεδα. Βαπτίζει την αξιολόγηση ως «αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου». Το «παραλάβαμε δημοσιονομικό χάος» δεν ήταν άγνωστο όταν εξαγγελλόταν μία σειρά από μεγαλόστομες διακηρύξεις «για δημόσια δωρεάν εκπαίδευση υψηλού επιπέδου σε όλους».
Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να αποτελεί φύλλο συκής μίας πολιτικής που, αποφεύγοντας τις «μονομερείς ενέργειες», ευθυγραμμίζεται με τα κελεύσματα της ΕΕ. Γιατί η κυρίαρχη πολιτική στην ΕΕ αντιλαμβάνεται την παιδεία ως εμπόρευμα που υπόκειται στους νόμους της αγοράς και ατομική δυνατότητα και όχι ως δικαίωμα και κοινωνικό αγαθό για όλους. Χωρίς ψευδαισθήσεις είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε η διεκδίκηση των αιτημάτων της εκπαιδευτικής κοινότητας για ένα δημόσιο δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά, που διαμορφώνει ελεύθερους και κριτικά σκεπτόμενους ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου