Παραμύθια του Ευρώ και της Δραχμούλας

Του Veriensis
Παραμύθια του Ευρώ και της Δραχμούλας
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα νόμισμα που το λέγανε Δραχμούλα. Το νόμισμα αυτό, κάτι σαν ασημένιo κακαδάκι κότας, ήταν πολύ παλιό και φορούσε ακόμα φουστανέλα, αλλά ο λαός, κάτι παλιοί άνθρωποι, που το γιορτινό τους όνομα ήταν Έλληνες, το είχαν συνηθίσει και το αγαπούσαν, παρόλο που τους γέμιζε μόνο ένα....
μικρό καλάθι. Τους ενοχλούσε περισσότερο ένα κακό χούι της Δραχμούλας. Ναι μεν διέμενε στις τσέπες όλων των δραχμανθρώπων αλλά σε μερικές διέμενε πιο πολύ.
Κάποιοι άλλοι άνθρωποι, που ζούσαν έξω από τη χώρα της Δραχμούλας, είχαν ένα άλλο νόμισμα που φορούσε φράγκικα και το λέγανε Ευρώ. Κακαδάκι ήταν και αυτό αλλά πιο ασημένιο. Μπορούσε να γεμίζει κάτι μεγάλα καλάθια με ρόδες.

Μια μέρα κάποιοι ευράνθρωποι έπιασαν κάποιους δραχμανθρώπους και τους είπαν:
-Αν γίνεται και σεις χώρα του Ευρώ θα έχετε και το κατιτί σας και οι συμπολίτες σας θα μπορούν να έχουν τροχοφόρα καλάθια. Αλλά κοιτάξτε μην ξυπνήσετε το τέρας, το Χρέος. Αυτό το είπαν σιγά …κάτι σαν τις υποσημειώσεις στα δανειστικά συμβόλαια των τραπεζών.

Δεν είναι κακή ιδέα σκέφτηκαν οι δραχμάνθρωποι.

-Και τι πρέπει να κάνουμε για να πάρουμε και μείς το κατιτίς μας και οι συμπολίτες μας να έχουν τροχοφόρα καλάθια; Για το τέρας ξέχασαν να ρωτήσουν.

-Θα πάτε στο λαό σας και θα του πείτε να κλείσει στη φυλακή τη Δραχμούλα και να την φυλάξουν με τηλεοπτικούς ασφαλίτες. Αυτοί, όποιον δείχνει συμπάθεια στη Δραχμούλα, να τον κοροϊδεύουν. Έχετε τέτοιους ασφαλίτες;

-Ου! πολλούς: τον Μπουρδολόγο, την Τρέμια, τον Ντερμπεντέρη, τον Προτοσάλτσα και άλλους, αφήστε το σε μας.

Αφού, λοιπόν, έκαναν Συμφωνία με τους ευρανθρώπους, αποφάσισαν να κλείσουν τη Δραχμούλα στη φυλακή, χωρίς όμως να ρωτήσουν το λαό, επειδή τον φοβόταν. Το κάνανε με Πονηριά. Η Πονηριά, στη χώρα της Δραχμούλας, είναι το χαϊδευτικό της Συνάντησης των Αρχηγών κομμάτων υπό τον Πρόεδρο. Έχει σπουδαίους αρχηγούς η Συνάντηση: τη Φώφη, το Θοδωράκη… Και έβαλαν τους τηλεοπτικούς ασφαλίτες να απομακρύνουν όποιον περνούσε έξω από τη φυλακή, δείχνοντας κάποια συμπάθεια στη Δραχμούλα. Αυτούς που την έφτυναν τους άφηναν. Τους συμπαθούντες τους έλεγαν ευρωσκεπτικιστές, τους σαλιοφόρους ευρωπαϊστές. Τόσο καλοί ασφαλίτες ήταν.

Για κάποια χρόνια, οι μεταμορφωμένοι σε ευρωκαρτανθρώπους δραχμάνθρωποι απέκτησαν τροχοφόρα καλάθια. Γέμισαν τη χώρα της Δραχμούλας μ’ αυτά, ακόμη και τα παιδάκια τους με τροχοφόρα καλάθια τα κουβαλούσαν. Μερικοί τα χρησιμοποιούσαν και σαν νεκροφόρες. Κάποιοι που είχαν και κάτι περίεργες καρτούλες τα γέμιζαν τα καλάθια δύο και τρείς φορές. Αλλά, μες την τρελή χαρά τους δεν αντιλήφτηκαν την αφύπνιση του τέρατος.

Έτσι, μια μέρα ήρθαν κάτι ανθρωπάκια, χωρίς υπόσταση, που ο λαός τα έλεγε Τροϊκανούς, επειδή ήτανε τρία και έκαναν έλεγχο στα καλάθια και τις κάρτες τους.

-Χμ… εσείς το παρακάνατε, παραβήκατε τη συμφωνία, αφυπνίσατε το τέρας και τώρα πρέπει κάτι να θυσιάσετε για να εξευμενιστεί.

-Και τι να θυσιάσουμε;

– Έχετε μισθωτούς, συνταξιούχους, κάτι μικρομεσαίους… ξέρεται εσείς. Α! το τέρας καλμάρει και με μερικά νησάκια, λιμανάκια, αεροδρομάκια, … ξέρετε εσείς.

Όμως μέχρι να αποφασίσουν τι θα θυσιάσουν οι Τροϊκανοί άρχισαν να αδειάζουν τα καλάθια και να παίρνουν πίσω τις κάρτες. Σιγά-σιγά οι άνθρωποι της χώρας της φυλακισμένης Δραχμούλας πήγαιναν με άδεια καλάθια στα σπίτια τους. Στο τέλος τους πήρανε και τα καλάθια. Και τώρα απειλούσαν να τους πάρουν και τα… σώβρακα.

Τότε ένας από αυτούς που είχαν πρωτοστατήσει στη Συμφωνία και στη φυλάκιση της Δραχμούλας είπε στους Τροϊκανούς:

-Σας παρακαλώ κάντε λίγο σκόντο. Αφήστε κάτι στο καλάθι, πεινάμε, αφήστε και κανένα ρούχο, κρυώνουμε.

-Χμ… καλός διαπραγματευτής σκέφτηκαν οι Τροϊκάνοι, ας τον ανεβάσουμε λίγο.

Έτσι, το ξεβράκωμα γινόταν ποιό αργά και οι δραχμάνθρωποι μπορούσαν να προσαρμοστούν καλλίτερα στο κρύο.

Τότε πετάχτηκε ένα παλληκάρι από την πόλη της Πλάκας – που ήταν και πρωτεύουσα της χώρας, επειδή διέμεναν αυτοί με το κατιτίς- και είπε με θυμό:

– Πρέπει να γίνουμε σκληρότεροι, αλλιώς θα μας πάρουν και τα σώβρακα.

-Χμ… τι έκανε αυτό το παλληκάρι όταν έκλεισαν την Δραχμούλα φυλακή; ρώτησαν οι Τροϊκανοί. Έτρωγε φακές, τους είπαν οι παρατρεχάμενοι.

-Καλά θα δούμε είπανε, κλείνοντας ο ένας το μάτι στον άλλο. Μπορεί να μην είχαν υπόσταση οι Τροϊκανοί, μάτια όμως είχαν.

Τότε, ο λαός σκέφτηκε ότι αυτό το παλληκάρι μπορεί να ήταν και κάποια λύση για να σταματήσει το ξεβράκωμα. Έτσι, έδιωξε αυτόν που έτρωγε τις σφαλιάρες και έσπρωξε στη Διαπραγμάτευση, αυτό το καλό το παλληκάρι που ήξερε κι άλλο μονοπάτι. Γιατί, τουλάχιστοντο παλληκάρι έδινε και καμιά σφαλιάρα πριν φάει τις δικές του.
Έτσι, οι Τροϊκανοί, κάθε που έτρωγαν μια σφαλιάρα, δεν ξεβράκωναν τους δραχμανθρώπους, αλλά διπλασίαζαν το κρύο. Οι Τροϊκανοί ήξεραν από κρύο.
Τότε το παλληκάρι σκέφτηκε κάτι έξυπνο: θα ζητήσω από το λαό να τους ρίξει και αυτός μια σφαλιάρα. Ίσως τότε την κάνουν πίσω. Τη σφαλιάρα στη χώρα της φυλακισμένης Δραχμούλας την ονόμαζαν Δημοψήφισμα. Το ερώτημα προς το λαό του ήταν μεγαλοφυές: Θέλετε ή δεν θέλετε να κρυώνετε. Η μεγαλοφυΐα στη χώρα της Δραχμούλας ταυτίζονταν με το αυτονόητο. Μα οι Τροϊκανοί, που ήξεραν και από Δημοψήφισμα, το ταύτισαν με την αποφυλάκιση της Δραχμούλας.

-Μα εγώ δεν εννοώ αυτό είπε το παλληκάρι.

Όμως οι Τροϊκανοί επέμεναν:

-Δημοψήφισμα σημαίνει απελευθέρωση της Δραχμούλας. Αλλά, εντάξει, αφού το θέλεις τόσο κάντο.

Είχαν πιστέψει ότι ο λαός δεν θα τολμούσε να βγάλει τη Δραχμούλα από τη φυλακή γιατί εν τω μεταξύ σταμάτησαν τα ΑΤΜ κάτι μηχανάκια που έβγαζαν ευρωκακαδάκια. Μόνο μερικά άφησαν για κάποιους συνταξιούχους, που τώρα κατάλαβαν το λάθος τους να διώξουν τον ταχυδρόμο για χατίρι ΑΤΜ. Γι’ αυτό οι συνταξιούχοι τα ονόμασαν ΑΤιΜα.

Αλλά και οι τηλεοπτικοί ασφαλίτες τους διαβεβαίωναν ότι το δημοψήφισμα ήταν υπό έλεγχο. Ακόμη και υπερπόντιους κράχτες επιστράτευσαν οι Τροϊκανοί για να πιέσουν το λαό.

Έτσι, όλοι ήταν σίγουροι ότι ο λαός από τις σφαλιάρες, τα κρυώματα, τους υπερπόντιους κράχτες και τα στεγνά/κλειστά ΑΤιΜα, δεν θα απελευθέρωνε τη Δραχμούλα.

Όταν όμως άνοιξαν οι κάλπες έμειναν όλοι, για μερικά λεπτά, με το στόμα ανοιχτό. Ο λαός αποφάσισε η Δραχμούλα να κυκλοφορεί ελεύθερη.

Πως ερμηνεύω εγώ ο παραμυθάς αυτήν την ψήφο του λαού; Ο λαός αισθάνθηκε μια ενοχή για την συμπεριφορά του απέναντι στη Δραχμούλα. Βρήκε έναν τρόπο να ζητήσει μια συγνώμη από τους προγόνους και τους απογόνους του και να εξιλεωθεί για την ύβρη που προκάλεσε με τις λατρείες του στο ευρωκακαδάκι.

Και τώρα τι γίνεται; είπαν αυτοί που είχαν τις πολλές κάρτες, το κατιτίς, οι ευρωπαϊστές και οι τηλεοπτικοί ασφαλίτες τους. Σκέφτηκαν να μαγαρίσουν την απόφαση του λαού, γι’ αυτό συγκάλεσαν αμέσως την Πονηριά. Ο μόνος που μπορούσε να εκφυλίσει και να περιφρονήσει την άτεγκτο απόφαση του λαού ήταν το παλληκάρι. Φαίνεται ότι αυτό συμπαθούσε πολύ την Πονηριά. Του άρεζε να είναι ανάμεσα στους μεγάλους αρχηγούς: τη Φώφη, το Θοδωράκη… τα είπαμε αυτά.

-Αυτό που ψηφίσατε δεν είναι να βγει η Δραχμούλα από τη φυλακή αλλά να κάνω μια καλή Συμφωνία με τα ευρωκακαδάκια, είπε το παλληκάρι, που ήξερε και άλλο μονοπάτι.

Ο λαός όμως της φυλακισμένης Δραχμούλας αισθάνθηκε σαν να μην τον κατάλαβε ποτέ.

Όμως η ψήφος του λαού έκανε μια ανεπανόρθωτη ζημιά στο μέλλον των ευρωπαϊστών. Δεν έπρεπε να το αφήσουν να περάσει έτσι. Οργανώθηκε μια επιχείρηση με ονομασία: Διόρθωση του Λάθους του Λαού. Η πρώτη πράξη της επιχείρησης ήταν η διοργάνωση ενός ντιμπέιτ: Δραχμούλας με Ευρώ. Για να είναι αντικειμενικό το ντιμπέιτ, η διεύθυνσή του ανατέθηκε στους χολωμένους τηλεοπτικούς ασφαλίτες: Στον Μπουρδολόγο, την Τρέμια, τον Ντερμπεντέρη και τον Προτοσάλτσα.
Πιο είναι το σχέδιό σου για να έχουμε τα ρούχα μας πίσω; ρώτησε πρώτος ο Μπουρδολόγος το Ευρώ:

-Το σχέδιό μου λέγεται ευρωπαϊκά προγράμματα, επιστροφή στις αγορές, προσέλκυση ξένων επενδυτών, αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας.

Ρώτησε μετά τη Δραχμούλα.

-Εσύ έχεις τέτοιο μεγαλεπήβολο σχέδιο σαν του Ευρώ;

-Το σχέδιό μου ονομάζεται Εθνικά Έσοδα: Όσα βγάζουμε τόσα θα ξοδεύουμε. Μ’ αυτά θα πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις και θα προγραμματίζουμε τις δαπάνες για την υγεία, την παιδεία και ότι άλλο έχει ανάγκη η χώρα μας.

-Μα, αυτό είναι σχέδιο φτώχειας, είπε ο φοβερός Μπουρδολόγος.

-Όχι δεν είναι….

-Τέλειωσε ο χρόνος, τη διέκοψε ο φοβερός.

Με ποιους θα υλοποιήσετε το σχέδιο διάσωσης; ρωτάει τώρα η τρομερή Τρέμια το Ευρώ.

-Με τους Θεσμούς. Έχουν κάτι σπουδαίους ανθρώπους, με κάτι κεφάλια σαν αυγά, επειδή έχουν πολύ μυαλό μέσα. Νοιάζονται για τη χώρα σας γιατί έχουν και μεγάλη καρδιά. Επίσης, με κάτι τύπους που λέγονται Ξένοι Επενδυτές: Αυτοί έχουν δύναμη, πλούτο και νοιάζονται για τη νεολαία σας. Θα σας προστατέψουν και από τους κακούς γείτονες.

Συγκινημένη η τρομερή από την τοποθέτηση του Ευρώ ρωτάει τη Δραχμούλα. Έχεις εσύ τέτοιους σπουδαίους σωτήρες;

-Εγώ, το μόνο σωτήρα που έχω είναι οι άνθρωποι της χώρας μου, η εργασία και οι γνώσεις τους. Αυτοί είναι ο πρωταρχικός εθνικός πόρος και όχι οι Θεσμοί, οι Ξένοι Επενδυτές και τα προγράμματά τους .

-Ποιούς καλέ, αυτούς τους τιποτένιους, που δεν ξέρουν τι ψηφίζουν, είπε χολωμένα η τρομερή και έδωσε το λόγο στο μαλαγάνα Ντερμπεντέρη

-Ευγενικό και καλοκάγαθο Ευρώ, αν ξανακάνουμε Συμφωνία θα ανοίξετε τα ΑΤΜ;

-Βεβαίως, αρκεί να κλείσετε μέσα πάλι τη Δραχμούλα.

-Τ’ ακούς Δραχμούλα; είπε ο μαλαγάνας, πόσο συνετό έχει γίνει το ευρωκακαδάκι; πόσο κακό κάνεις που κυκλοφορείς ελεύθερο; Γιατί δεν εξαφανίζεσαι να ησυχάσουμε;

-Γιατί μόνο η παρουσία μου τους συνετίζει. Και συνέχισε. Τα ΑΤιΜα ήταν στεγνά/κλειστά όταν ψήφιζε ο λαός, που σημαίνει ότι δεν νοιάζεται και τόσο για κάτι που τα κλειδιά τα κρατάει το Ευρώ. Σας λέω ότι θα κάνω άλλα ΑΤΜ που τα κλειδιά θα τα κρατάω εγώ…

-Καλά – καλά, τη διέκοψε ο μαλαγάνας, εγκαλώντας τον αδυσώπητο Προτοσάλτσα να κάνει καμιά καλύτερη ερώτηση:

Πράγματι ο αδυσώπητος έκανε την πιο καλή ερώτηση.

– Εσύ Ευρώ θα δώσεις λεφτά για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις;

-Ναι, είπε, χωρίς να το πολυσκεφτεί το ευρωκακαδάκι, αρκεί να με λατρέψουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.

-Και συ; ρώτησε τώρα τη Δραχμούλα, σίγουρος ότι τη στρίμωξε μετά την ευγενική δέσμευση του Ευρώ.

-Εγώ θα πληρώσω μισθούς και συντάξεις με βάση τα εθνικά έσοδα. Δεν θα χρεώσω στις επόμενες γενιές τον ΑΤιΜο ευρωπαϊσμό μερικών μισθωτών και συνταξιούχων.

Ο αδυσώπητος απέσπασε μια ομολογία που θα τη χρησιμοποιούσαν πολύ στο επόμενο δημοψήφισμα της Πονηριάς, που είχε το εξής ερώτημα: Θέλετε Ευρώ ή Δραχμούλα;

Και ο λαός αποφάσισε: Δραχμούλα. Αυτή τώρα έκανε καλά πράγματα. Έκανε μια Ειδική Συμφωνία με το Ευρώ, τύπου Κορώνας (νόμισμα Δανίας και Σουηδίας), επανέφερε τους μαγικούς όρους: εθνικά έσοδα – έξοδα, έβαζε κάθε χρόνο 5% του προϋπολογισμού για το εξευμενισμό του τέρατος, ελληνοποίησε τα ΑΤΜ, απάλλαξε το λαό από τους φοβερούς, τις τρομερές, τους μαλαγάνες και τους Προτοσάλτσας, επανέφερε το όνομα Έλληνες και… έζησαν όλοι καλλίτερα.

ΠΗΓΗ